Rozdział 4

#POW Jesy
-Tak tu jest wspaniale-odpowiedziałam zadowolona.
Wziął mnie pod rękę i zaprowadził do domu.Gdy weszliśmy zaprowadził mnie do jadalni gdzie stał pięknie nakryty stół ze świecami i wykwintne dania.Usiadłam a on gdzieś poszedł.Wtedy pomyślałam sobie że go w ogóle nie znam.Nie wiedziałam jak ja na to się zgodziłam.Byłam Directionerką ale przecież znałam go tylko ze zdjęć i wiedziałam o nim najważniejsze rzeczy,a to jaki on jest naprawdę nie.Już sama nie wiedziałam co o tym myśleć.Już raz byłam zraniona. W końcu przyszedł.Uśmiechnęłam się do niego niespokojnie.Odwzajemnił to.Usiadł na przeciwko mnie.
-Częstuj się-powiedział kusząco.
Wzięłam na talerz trochę spaghetti i zaczęłam jeść.On cały czas się na mnie patrzył.Próbowałam na to nie zwracać uwagi ale mi to nie wychodziło.
-Czemu tak na mnie patrzysz?-zapytałam.
-Bo jesteś taka piękna-odpowiedział ukazując swoje dołeczki.
Zarumieniłam się.Gdy zjedliśmy zaczęła się rozmowa.
-Skąd jesteś i opowiedz swoją historię-powiedział.
Zgodziłam się.
-Jestem z Polski.Mam 19 lat.Kocham zespół One Direction znasz może?Mam mamę i jedną siostrę.Mój tata zginął...-wypłynęła mi łza,a potem już rzeka łez.
Harry usiadł koło mnie.
-Jak nie chcesz to nie musisz mówić.Reszty się dowiem potem-powiedział to z taką czułością.
Przytulił mnie i wtedy poczułam że nie wiem co bym bez niego zrobiła.Nie wiem po co się martwiłam.Nasze przytulasy przerwał dzwonek do drzwi.Loczek poszedł otworzyć.Czekałam na niego i czekałam.W końcu łaskaw przyszedł ale nie sam tylko z Liam'em.
-Poznaj to jest Jesy Poter- powiedział.
Przywitałam się z Payn'em.
-Widzę że przyszyłem w nie w pore ale muszę ci przekazać ważną wiadomość.Na koncert te który miał być w Niemczech przenieśli do Polski.
-O kurwa -krzyknęłam-Polskie Directioners pewnie szaleją.-powiedziałam...

Ciąg dalszy nastąpi.Mam nadzieję że się podobało.Zostawcie komentarz plissss.Kolejne rozdział będzie w piątek.